Łączna liczba wyświetleń
niedziela, 23 sierpnia 2020
Mandala Performance Festival 14 edycja
10.09 – 14.09.2020
10.09.2020
Godz:19.00
Ivan Strelkin – Rosja/ Dance bitch dance
Anna
Królica
Pomiędzy
historią, pamięcią a choreografią
Projekt:
"Archeologia tańca w tekstach”
Wykład
realizowany w ramach Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
NMT/ Mayn Shtetele /
pieśni z getta
obsada: Agnieszka Chroma, Dominika Jaenel, Julia Stalmach, Joanna Potkowska, Ewa Staroń,
Sonia Śpiewak – Meres
Miejsce:
Centrum Na Przedmieściu ul. Prądzyńskiego 39A
Wrocław
11.09.2020
Godz:
19.00
Michał Adam Góral / HIPPOCAMPUS
Koncepcja, choreografia i taniec: Michał Adam Góral
Pamela Bosak,
Magdalena Skowron
Spektakl an_na
Teatr Tańca
EGO VU / ,,Niestrojenie”
obsada: Ewelina Tołyż Bartek Wilniewicz
Miejsce:
Centrum Na Przedmieściu ul. Prądzyńskiego 39A
Wrocław
12.09.2020
Godz:
19.00
Flávio
Rodrigues – Portugalia/ Performance - Rúptil + Efigie
piotrowska chitruszko piotrowska/ „kompozycja_trzecia rzeczywistość”
kreacja i wykonanie: Joanna Chitruszko, Anna Piotrowska
muzyka na żywo: Aleksandra Piotrowska
Pracownia
Teatru Tańca / Happiness|Happiless
Obsada: Agata Smolich, Kalina Grupa, Natalia Hass, Marek Zadłużny, Radosław Bajon, Gabriel
Zaborniak
Miejsce:
Centrum Na Przedmieściu ul. Prądzyńskiego 39A
Wrocław
13.09.2020
Godz:
19.00
Volodymyr Ryga / Ukraina
“Ptasiek”
Marta
Wołowiec, Wojciech Kiwer / Tens
Luan Machado – Brazylia/ Im not a Robot
Spektakl
przeznaczony dla widzów dorosłych
Miejsce:
Centrum Na Przedmieściu ul. Prądzyńskiego 39A
Wrocław
14.09.2020
Godz:19.00
Sebastian Abarbanell - Niemcy
“Home
(what we lost what is us)“
Spektakl
przeznaczony dla widzów dorosłych
HOTELOKO MOVEMENT MAKERS / ABSOLUTELY FABULOUS DANCERS
obsada:
Magdalena Przybysz / Mirosław Woźniak / Agata Życzkowska
Wstęp na
wszystkie wydarzenia jest wolny
Miejsce: Centrum Na Przedmieściu ul. Prądzyńskiego 39A Wrocław
14 edycja Mandala Performance Festival
Kurator festiwalu: Adam Kamiński
Koordynacja festiwalu: Anna Morawiecka
Współpraca organizacyjna: Maciej Sado
Festiwal
współfinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
pochodzących z Funduszu Promocji Kultury i Fundację KGHM Polska Miedż
Organizator – Fundacja Ludzka Sprawa
Współorganizatorzy: Stowarzyszenie JEST CZŁOWIEK,
Centrum na Przedmieściu, Wrocławski Teatr Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego
Na wydarzenia obowiązują zapisy ze względu na ograniczoną ilość miejsc,
z powodu sytuacji epidemiologicznej związanej z COVID – 19
Szanowni Państwo,
• Prosimy o
dezynfekcję rąk po wejściu do Centrum
• Prosimy o
noszenie maseczek, lub przyłbic
• Prosimy o
zachowanie dystansu
• Prosimy o
zajmowanie oznaczonych miejsc i nieprzestawianie krzeseł.
Będziemy
wdzięczni za zastosowanie powyższych zasad, abyśmy wszyscy czuli się bezpiecznie
Życzymy pięknych, niezapomnianych wrażeń
sobota, 4 lipca 2020
Mandala Performance
Festival 14 edycja Wrocław
10.09-14.09.2020
Główną ideą kolejnej
odsłony Mandala Performance Festival jest prezentacja sztuki tańca
współczesnego i performance. Tematyka artystycznych propozycji obraca się wokół
relacji międzyludzkich, codziennych doświadczeń, poszukiwania wolności i
autentyczności we współczesnym świecie. Niektóre z festiwalowych propozycji
zwracają uwagę na organiczność, dynamikę i nieprzewidywalność procesów
społecznych i kulturowych. Proponowane spektakle stanowią pretekst do podjęcia
dyskusji, w której krytycznej analizie poddane zostaną popularne aktywności
kulturowe, zachowania nowe (będące pochodną ukształtowania się społeczeństwa
informacyjnego i konsumpcyjnego), jak i te zakorzenione w reprodukowanej
świadomie lub bezrefleksyjnie tradycji. Zaprosimy spektakle, których twórcy
sięgają po wielorakie inspiracje chcąc prześwietlić interakcje międzyludzkie. Różnorodny program Mandala Performance Festival zapewni
uczestnikom uzyskanie nowych zdolności i wiedzy (dzięki warsztatom, działaniom
twórczym i możliwość i oglądania pokazów performance i spektakli tanecznych). W
formule Mandali dominuje zainteresowanie procesem twórczym i jego związkiem z
przemianami współczesności. Podejmuje się tu także temat przyszłości i rozwoju
tańca i performansu w relacji z innymi dziedzinami sztuki. Program performatywny i taneczny festiwalu
jest otwarty dla wszystkich osób biorących udział w projekcie, jak i
publiczności, która dopiero chce zacząć poznawać taniec. Program nie stawia
ograniczeń wiekowych, choć raczej jest skierowany dla dojrzalszych widzów (młodzież,
uczniowie, studenci, pracujący i seniorzy), nie stawia barier językowych, jest
atrakcyjny dla turystów. Artyści którzy zaprezentują się podczas wydarzenia to min: Luan Machado, Anna
Piotrowska, Joanna Chitruszko, Aleksandra Piotrowska, Ivan Strelkin, Sebastian Abarbanell, Marta Wołowiec,Wojciech Kiwer, Flávio Rodrigues, Magda Skowron, Pamela Bosak, Teatr
Tańca EGO VU, Pracownia Rozwoju Tańca, Niezależna Manufaktura Taneczna, HOTELOKO MOVEMENT MAKERS, Volodymyr ryga, Anna Królica
Kuratorem i pomysłodawcą festiwalu jest od 2005 roku Adam Kamiński.
Warsztaty taneczne w ramach projektu Kreatywne Wibracje
13.09 – 14.09.2020
Aurora Lubos - Tancerka i performerka. Od 1997 związana z gdańską sceną tańca, współpracowała między innymi z Gdańskim Teatrem Tańca i Teatrem Dada von Bzdülow. Od 2000 roku aktorka angielskiego teatru Vincent Dance Theatre.
Autorka kilku autorskich realizacji solowych: „Zanzibar”, „Niedokończone”,
„Nóż, koń i schody”, „AKTY”, „Nie wolno”,”4 kąty”, „Akt na dwie – ostatki”, a
także instalacji i krótkich animacji. Współpracowała m. in. z Avim Kaiserem,
Charlotte Vincent, Liz Aggiss, Wendy Houston, Jackiem Staniszewskim , Jerzym
Mazzollem, Honoratą Martin, Bronkiem Dużym, Leszkiem Bzdylem, Tatianą Baganową. Mieszka i pracuje we wsi pod Skarszewami oraz Brighton w Wielkiej Brytanii.
foto: Kuba Dziurdziewicz
Eliza Hołubowska - Zawodowa tancerka, instruktorka tańca współczesnego,
szefowa Teatru Tańca EGO VU w Gryfinie. Pracuje także jako choreografka,
aktorka i tancerka Teatru Uckermärkische Bühnen w Schwedt (od 2010 r.) Jest
choreografką projektów międzynarodowych w Ośrodku Działań Twórczych Schloss
Broellin w Niemczech (od 2009 r.) i współpracuje ze szczecińskim Teatrem
Kana.Twórca koncepcyjny Festiwalu KINESFERA organizowanego przez Operę na Zamku w Szczecinie w latach 2005-2006 oraz Festiwalu Małych Form Ruchowych JESIENNA SCENA TAŃCA odbywającego się w Gryfinie od roku 2009.
foto: Bogusz Borkowski
Luan Machado - urodzony w Kurytybie, w Brazylii. Pierwsze solo ,,RUSS” zaprezentował na Butoh at the University of Arts of Paraná. Uczył się w Butoh Public Classes w MAM (Modern Art Museum, Rio de Janeiro). W 2015 roku, w Nowym Jorku powstało drugie solo artysty pt: ,,Saint Maria”.
Luan tworzy także video dance, jego filmy prezentowane były na festiwalach w
Brazylii, we Włoszech, na Kubie. Współpracował min: z reżyserem Zé do Caixão. W 2020 roku wystąpi na festiwalu Butoh w Amsterdamie, wykonując solowy utwór
„DEAD ZONE”, na Mandala Performance Festival zaprezentuje solo ,,Im not a
Robot”.
Maciej Sado - choreograf, performer tancerz. W 2016 ukończył amsterdamską szkołę choreografii SNDO (School for New Dance Development). Jest też absolwentem Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu na kierunku lekarskim. Jako osoba queer w swoich pracach skupia się na kwestionowaniu normatywności wszelkiego typu, pomiędzy, znajdujące się w spektrum raczej niż na ekstremach, wymykające się analizując społeczno-polityczne wyobrażenia o ciele i ruchu. Lubi przestrzenie niesamowitości, spekulatywnego realizmu i psów. Lubi ciałem projektować rozszerzoną jednoznacznej interpretacji. Wrażliwością blisko mu do duchów, minimalizmu, wspieranie innych artystów. Ważny i potrzebny w aktywności artystycznej rzeczywistość, nawigując i gubiąc się w tak wykreowanych równoległych światach. Dużą częścią jego praktyki jest angażowanie się w procesy kreatywne i Macieja jest samodzielnie wypracowany koncept dynamicznej dramaturgii. Twórca występuje również w spektaklach innych artystów takich jak m.in.: Ola Maciejewska, Florentina Holzinger&Vincent Riebeek, Sebastian Matthias, Tino Sehgal, Colin Self, Peaches, Fernando Belfiore, Laima Jaunzema. Jego ostatnie prace były pokazywane w wielu teatrach i na licznych festiwalach europejskich. Od 2019 roku jest członkiem kolektywu artystycznego KuLe w Berlinie. W 2016 był stypendystą programu DanceWeb podczas wiedeńskiego festiwalu ImPulsTanz.
Zapisy: atutysztuki@gmail.com
Miejsce zajęć: Centrum Na Przedmieściu ul. Prądzyńskiego 39A Wrocław
Udział w zajęciach jest bezpłatny
Program Fundacji Ludzka Sprawa
Koordynacja: Anna Morawiecka, Adam
Kamiński
„Dofinansowano ze środków Ministra Kultury
i Dziedzictwa Narodowego”
Dofinansowano ze środków Fundacji KGHM
Polska Miedż
Artyści zaproszeni do 14 edycji Mandala Performance Festival Wrocław 10.09-14.09 2020
Ivan Strelkin – Rosja/ Dance bitch dance
Ivan Strelkin – ukończył studia aktorskie i reżyserskie w
teatrze dramatycznym w Petersburgu, przez 6 lat pracował jako reżyser w różnych
teatrach w Rosji i w Estonii, a w 2016r. rozpoczął studia magisterskie na
kierunku Choreografia w Folkwang University of the Arts w Essen. Brał udział w
projektach w Niemczech, Włoszech i Luksemburgu jako tancerz i choreograf.
foto: Paweł Wyszomirski
Michał Adam Góral / HIPPOCAMPUS
Koncepcja,
choreografia i taniec: Michał Adam Góral
Hipokamp jest także częścią układu limbicznego, który odpowiedzialny jest głównie za pamięć i wiąże się z funkcjami odczuwania i reagowania. Zostało naukowo udowodnione, że zanikanie i pomniejszanie tej struktury wiąże się z popadaniem w schizofrenię przez dorosłych oraz rozwijaniem się choroby Alzheimera. Rozszczepienie myślenia, sprzeczność w działaniu, sprzeczność w mówieniu, zobojętnienie emocjonalne, problemy ze współodczuwaniem oraz pamięcią, nadmierna aktywność, potrzeba ciągłego poruszania się, narastające pobudzenie. Solo jest osobistą próbą podjęcia badania nad fizycznością stanów i zwróceniem uwagi na problem często nierozumianej, skrytej i powiększającej się grupy 50 mln ludzi na całym świecie.
Michał Adam Góral - Tancerz, performer,
choreograf, nauczyciel. Absolwent prestiżowej uczelni Codarts Rotterdam University for the Arts w
Holandii. Od 2016 roku tancerz teatru Compagnie THOR w Brukseli
w produkcjach „Anima Ardens” i „WaW – We are Woman”. Współpracował z Het
Internationaal Danstheater w Amsterdamie, Derida Dance Company w Bułgarii oraz
Korzo Theater w Hadze. Tańczył w spektaklach takich choreografów jak : Bill T.
Jones (USA), Jiří Kylián (Holandia), Martha Graham (USA), Giulia Mureddu
(Włochy), Thom Stuart (Holandia),
Ederson Rodriguez Xavier (Brazylia), Thierry Smiths ( Belgia) Pracował przy
realizacji instalacji Body Building, designera mody i architekta Henrika
Vibskova z Danii. W Polsce, Michał bierze udział w różnych przedsięwzięciach
artystycznych i komercyjnych. Współpracował z Teatrem Tańca Test, Teatrem Tańca
Caro, Warszawską Operą Kameralną, Teatrem Tańca Zawirowania, Teatrem Komedia,
B’cause Dance Company. Jako choreograf stworzył materiał ruchowy do gry wydanej
przez Sony na platformę Playstation4
„Bound” nagrodzoną m.in. Paszportem Polityki.
foto: Tomasz Ginter
Niezależna Manufaktura Taneczna
Mayn Shtetele / pieśni z getta
reżyseria
i choreografia: Ewa Staroń
przygotowanie
piosenek: Arnika Dobras
muzyka:
Katarzyna Falana, Elżbieta Sokołowska
obsada:
Agnieszka Chroma, Katarzyna Lewińska, Julia Stalmach, Joanna Potkowska, Ewa
Staroń, Sonia Śpiewak - Meres
MAYN
SHTETELE / pieśni z getta Bohaterkami spektaklu są żydowskie kobiety. Jest
środek wojny. Przyglądamy się codzienności w ciasnych murach jednego z gett,
tuż przed jego likwidacją. Kobiety snują przeróżne opowieści o dotychczasowym
życiu utrwalonym we wspomnieniach, a także o problemach dnia codziennego,
marzeniach, planach. W spektaklu żydowski humor przeplata się ze scenami
dramatycznymi. Bohaterkom poza śmiechem i poczuciem wspólnoty towarzyszą
cierpienie, strach i niepewność jutra. Kobiety starają się za wszelką cenę nie
utracić siły, ducha walki, nadziei. Pieśni towarzyszą trudnym czasom, niosą
otuchę. Są częścią naszego wspólnego dziedzictwa. Piękne melodie i mądre słowa
długo zostają w pamięci widzów. Z wielką przyjemnością zapraszamy do zanurzenia
się w ich uniwersalny przekaz. ,,Mayn Shtetele / pieśni z getta jest doskonałym
przykładem tego, jak można zrobić przedstawienie, mając naprawdę minimalne
środki finansowe i techniczne. Wystarczy wprawnie posługiwać się narzędziami,
które szczodrze oferuje sztuka teatralna. Trochę wprawy, pomysłu i kolumna
będąca częścią architektury scenicznej za pomocą strużki światła zamienia się w
latarnię, a całe miejsce nagle staje się opuszczonym przystankiem, na którym
samotna kobieta śpiewa: „Biedni też chcą żyć / Kochać śpiewać śnić / Nie
wybiera biedak / Nieba które jest z nim”.
foto: Arkadiusz Kniga Leosz
Marta Wołowiec, Marcin Janus/HOLD ON
Koncepcja: Marta Wołowiec
Taniec i choreografia: Marta Wołowiec
Muzyka: Marcin Janus
Inspiracją do stworzenia spektaklu była
wystawa fotograficzna „I know not these my hands” autorstwa Cooper and Gorfer,
których głównymi bohaterkami są kobiety, ich dłonie, oczy, skóra i ubranie,
mówiące o ich tożsamości i doświadczeniach. Gdzie jest moje miejsce w sztuce?
Czym chcę się z Wami podzielić? W którym miejscu moja wrażliwość dotyka Twojej
wrażliwości? I dlaczego tylko energia pozwala nam się do siebie zbliżyć?
Postawienie tych pytań w nieco szerszym
kontekście przez prowokacyjny obraz stworzenia kobiety, nawiązujący do fresku
Michała Anioła, zwraca uwagę na zasadnicze różnice wynikające z ogólnego
postrzegania płci, przypisywania im danych cech i powinności ukształtowanych
przez tkanki społeczne, które mogą tworzyć zdeformowany obraz świata. Spektakl
transformuje różne rodzaje kobiecej energii, od subtelności, renesansowego
piękna i siły, po brutalność i szczerość, budując intymność każdego spotkania z
widzem. Zaprzecza stereotypom poprzez podjęcie tematu związanego z kreacją i
aktem twórczym w kontekście tańca współczesnego, w którego historii kobiety
odegrały znaczącą rolę. Kolejne elementy performansu przekształcają przekonania
o sposobie radzenia sobie z trudem i umiejętnościach rozwiązywania problemów
przez wzięcie spraw w swoje ręce.
Marta Wołowiec –
tancerka, nauczycielka tańca, menedżerka kultury. Kierowniczka Krakowskiego
Centrum Choreograficznego, współzałożycielka Grupy Wokół Centrum.
Marcin Janus – pochodzi
z Krakowa, jest artystą dźwiękowym, multimedialnym, twórcą muzyki
elektronicznej i elektroakustycznej.
foto: Beatrycze Bem
Koncepcja i choreografia: Magdalena
Przybysz
Reżyseria: Agata Życzkowska
Dramaturgia: Magdalena
Przybysz /Agata Życzkowska
Wykonanie: Magdalena Przybysz / Mirosław
Woźniak / Agata Życzkowska
Kostiumy i zdjęcia: Anna Ciupryk
Produkcja: Fundacja Rozwoju Teatru ‘NOWA
FALA’
Spektakl powstał dzięki współfinansowaniu m.st.
Warszawa
foto: Karolina Jóżwiak
Reżyseria i
choreografia: Marek Zadłużny oraz zespół
Obsada: Magdalena
Bębenek, Agata Smolich, Kalina Grupa, Natalia Hass, Agata Dąbrowna, Marek
Zadłużny, Radosław Bajon, Gabriel Zaborniak
Księga Przysłów mówi: Radość serca
wychodzi na zdrowie, duch przygnębiony wysusza kości. Jesteśmy zanurzeni w
zachodniej kulturze dążenia do szczęścia. Cokolwiek ono może obecnie znaczyć.
Spektakl Happiness|Happiless nie jest jednak filozoficznym esejem, w którym
poszukujemy odpowiedzi na pytanie: czym jest szczęście i jak je odnaleźć?
Stawiamy tezę, że szczęścia nie ma. Pod hasłem „szczęścia nie ma” kryje się
także cykl prac performatywnych autorstwa Remigiusza Bordy, które stały się
dla twórców podłożem inspiracyjnym do rozważań o uniwersalnej naturze
człowieka. To pozornie proste stwierdzenie wskazuje na błahość naszej codziennej
pogoni za czymś nieokreślonym, wobec wielu zmiennych, na które nie mamy żadnego
wpływu. Te refleksje zaprowadziły nas zaskakująco, do rozważań o odchodzeniu, a
jeszcze dalej – do myśli o końcu. Bo ostatecznie liście usychają podobnie jak
kości.
Pracownia Teatru Tańca - estetyka
Pracowni Teatru Tańca zderza w sobie nurty minimalizmu i ruchu organicznego,
charakterystyczne dla teatru fizycznego oraz wybranych technik tańca
współczesnego. Jednocześnie bazuje na fundamencie improwizacji strukturalnej,
co stanowi o autorskim, dynamicznym i mocnym stylu choreografii kreowanych
przez zespół. Spektakle są zawsze wynikiem twórczej, kolektywnej współpracy i
łączą różne języki komunikacji przez sztukę. Zespół repertuarowy liczy obecnie
osiem osób związanych profesjonalnie ze sztuką teatru tańca i już od dziewięciu
lat prezentuje swoje spektakle na wielu prestiżowych festiwalach artystycznych
w Polsce i za granicą. Pracownia Teatru Tańca jako jedyny zespół artystyczny z
województwa lubuskiego został wytypowany do powstającej Polskiej Kroniki Tańca,
która jest inicjatywą Instytutu Muzyki i Tańca.
foto: Kacper Kubiak
Wykonawcy:
Ewelina Tołyż Bartek Wilniewicz
Choreografia: Eliza Chołubowska
foto: Tomasz Tarnowski
Teatr Tańca EGO VU działa na pograniczu
teatru i tańca. Oprócz tańca współczesnego, który jest najbliższy tancerzom,
zespół poszukuje wiedzy w różnych technikach teatralnych i innych stylach
tańca. Zespół jest aktywnym animatorem środowiska tanecznego i wizytówką
taneczną całego województwa zachodniopolskiego i znany jest szerokiej
publiczności w całym kraju. Członkowie zespołu ściśle współpracują z Teatrem
Kana w Szczecinie i biorą udział w projektach w Ośrodku Działań Twórczych
Schloss Brollin w Niemczech. Obecnie zespół gra w repertuarowych spektaklach
Teatru Uckermärkische Bühnen w Schwedt w Niemczech.
piotrowska chitruszko piotrowska/
„kompozycja_trzecia rzeczywistość”
piotrowska chitruszko piotrowska
„kompozycja_trzecia rzeczywistość” koncepcja, reżyseria, choreografia: Anna
Piotrowska
kreacja i wykonanie: Joanna Chitruszko,
Anna Piotrowska
muzyka na żywo: Aleksandra Piotrowska
produkcja: Fundacja Rozwoju Tańca
koprodukcja: Centrum Sztuki Tańca w Warszawie partnerzy: Dom Kultury Kadr /
Mazowiecki Instytut Kultury / Fundacja Rozwo-ju Teatru ‘NOWA FALA’ / Fundacja
Artystyczna PERFORM pokaz work in progress: Festiwal Kalejdoskop, 27 kwietnia
2018, Akademia Te-atralna im. A. Zelwerowicza Wydział Sztuki Lalkarskiej w
Białymstoku premiera: 24 września 2018, Centrum Sztuki Tańca w Warszawie
Spektakl powstał w ramach współfinansowania przez m.st. Warszawa
Poszukiwania do spektaklu
kompozycja_trzecia rzeczywistość obejmowały
temat ciała instalacji w stanach
gęstości i zawieszeń, komponowanie wyobrażeń i przekładanie ich na zmieniające
się sceniczne obrazy. Dla Anny Piotrowskiej intrygująca była postać Hansa Bellmera, samotnika z oryginalną fantazją, zafascynowanego surrealizmem. Hans Bellmer,
urodzony w 1902 roku w Katowicach niemiecki malarz, rzeźbiarz i grafik, znany
jest głównie z serii rzeźbiarskich instalacji Lalka – fascynujących lalkowych
kompozycji, które stały się inspiracją dla nieoczywistych kobiecych postaci w
spektaklu. Artysta tak mówił o swojej twórczości: Myślę, że różne sposoby
ekspresji – postawa, ruch, gest, działanie, dźwięk, słowo, wyobraźnia,
ustawienie przedmiotów – biorą się z tego samego mechanizmu, i że ich źródło ma
podobną strukturę. Podstawowym rodzajem ekspresji, jeśli nie będzie
komunikacja, to będzie refleks. Jakiej potrzebie, jakie-mu cielesnemu
pragnieniu może on odpowiadać? (…). Dziwna hybryda powstaje z połączenia
rzeczywistych i nierealnych elementów, rodzi się ona z przyzwoleń i zakazów
obydwu tych elementów, z których jeden o tyle zyskuje na rzeczywistości, o ile
drugi się jej zrzeka.
Pamela Bosak, Magdalena Skowron/ an_na
Choreografia: Pamela Bosak, Magdalena
Skowron
Wykonanie: Pamela Bosak, Magdalena
Skowron
Muzyka: Murcof, Christian Loffler, Kelly Lee Owens,
Chromatics
Projekcje: Maria Łozińska
Kostiumy: Pamela Bosak, Magdalena Skowron
W centrum stawiamy ciało, ciało połączone
z umysłem i pamięcią. Ciało, które jest nośnikiem wspomnień, nabytych zachowań.
Inspiracją do stworzenia spek-taklu stają się dla nas odruchy warunkowe i
bezwarunkowe, przejmowanie zachowań innych ludzi za pomocą naśladownictwa,
projekcji i lustra (odbić lustrzanych związanych z neuronami lustrzanymi).
Badanie mechanizmów naśladowania odbywa się także w kontekście popkultury i
grup społecznych, a także kodów kulturowych obecnych w naszej rzeczywistości.
Zadajemy sobie pytanie czy jesteśmy w stanie dotrzeć do tego, co jest naszym
własnym zacho-waniem bądź odruchem, czy też zawsze zatracamy siebie
uczestnicząc w życiu społecznym. W strategii choreograficznej posługujemy się
obserwacją zachowań ludzkich i naszych nawzajem, zastanawiając się jaką rolę
odgrywa ruch w nas-zym życiu. Docieramy do miejsc i przestrzeni miejskich, do
wydarzeń i zmian związanych z rozwojem i historią i próbujemy odnaleźć w nich sfery pamięci ruchowej,
cielesnej, dzięki której jesteśmy w stanie przypomnieć sobie sytuacje, odruchy,
emocje związane z konkretną osobą i miejscem. Inspiracji nie traktuje-my
dosłownie, są one punktem wyjścia do tworzenia materiału ruchowego, w którym
badamy nasze przyzwyczajenia, zachowania, odruchy testując je również na sobie
nawzajem. Pamela Bosak - Tancerka, pedagożka tańca. Absolwentka teatrologii na
Uni-wersytecie Jagiellońskim, obecnie doktorantka na Wydziale Polonistyki UJ.
Wy-rosła z kieleckiego środowiska tanecznego. Dyplomowana instruktorka tańca
jazzowego, obecnie związana z Krakowskim Teatrem Tańca. Zajmuje się także
krytyką i teorią teatru i teatru tańca. Regularnie publikuje recenzje i teksty
kry-tyczne na portalach i w pismach teatralnych. Jest autorką spektaklu „an_na”
w duecie z Magdaleną Skowron. Można ją zobaczyć w spektaklu "Mój smutek ma
przyczyny po prostu chemiczne” Magdaleny Skowron, w spektaklach Eryka Makohona
„Glamour”, „MY|WY", „Takarazuka Camp”, a także "The Entrance" Ay-rin
Ersöz.
foto: Klaudyna Schubert
Flávio Rodrigues - urodził się w Vila Nova de Gaia. Obecnie mieszka w Porto. Wykształcenie taneczne zdobywał min: w Ginasiano (1996), Balleteatro Escola Profissional (2003), Dance Works Rotterdam (2005) i Núcleo de Experi-mentação Coreográfica (2008). Uczęszczał na kurs dyplomowy Intervenção Pú-blica e Criação de Obras Site-specific na Universidade Lusófona (2009), a także uczestniczył w kursie DJ w Escola Bimotor (2015). Przy wsparciu Fundação Calouste Gulbenkian brał udział w rezydencji choreograficznej Correios em Movimento / Dança em Trânsito, Rio de Janeiro. Od 2006 roku rozwija swoje projekty artystyczne, interdyscyplinarne i eksperymentalne, traktując je jako integralne części stopniowej autobiograficznej konstrukcji. Rysowanie, wykonywanie, tworzenie / manipulowanie przedmiotami, dźwiękiem, ruchem i rzeźbą to tylko niektóre z wykorzystywanych przez niego mediów. Współpracował jako wykonawca, muzyk lub projektant kostiumów przy projektach z różnymi artystami, takimi jak Né Barros, Isabel Barros, Joclécio Azevedo, Vítor Rua, Tânia Carvalho, Joana Castro, Bruno Senune, Elisa Worm, Mariana Amorim, Teresa Prima, Radar 360º i Cristina Planas Leitão. Był rezydentem Ballet Contemporâneo do Norte w latach 2009–2014. Był współkuratorem Festiwalu Corpo + Cidade, od 2014 r.
Od 2006 roku rozwija swoje projekty artystyczne, interdyscyplinarne i eksperymentalne, traktując je jako integralne części stopniowej autobiograficznej konstrukcji. Rysowanie, wykonywanie, tworzenie / manipulowanie przedmiotami, dźwiękiem, ruchem i rzeźbą to tylko niektóre z wykorzystywanych przez niego mediów.
Flávio
Rodrigues: Myślę , że
strach jest czymś, co jest, nawet podprogowo,
obecny w kilku moich projektach. Być może dlatego, że bardzo dobrze pamiętam,
że jako dziecko bałem się mojej seksualności, płci, gustów, pragnień i marzeń.
Bałem się, że mnie skrzywdzą, więc dużo kłamałem, ukrywałem się i ukrywałem, a
te kłamstwa naturalnie podsycały strach, który czasem stał się gigantem,
uznanie strachu przed ubóstwem, bankructwem i starzeniem się. Oczywiście, dziś
pojawiają się inne słowa kluczowe, niektóre obawy zostały przezwyciężone, inne
nie, nowe pojawiły się, a niektóre mogły stać się siłą, która skłoniła mnie do
pójścia naprzód, zyskania odwagi i odejścia.
Bardzo trudno jest sprawić, żebym płakał, czasem nawet się tego boję, przyznaję, był czas, kiedy myślałem, że zablokowałem kanały łez ... Moja matka mówi mi, że jako dziecko dużo płakałem , może po prostu skończyły mi się łzy. Nie płaczę dużo, nie. Czasami gubię się w melancholii.
Bardzo trudno jest sprawić, żebym płakał, czasem nawet się tego boję, przyznaję, był czas, kiedy myślałem, że zablokowałem kanały łez ... Moja matka mówi mi, że jako dziecko dużo płakałem , może po prostu skończyły mi się łzy. Nie płaczę dużo, nie. Czasami gubię się w melancholii.
Luan Machado urodzony w
Kurytybie, w Brazylii. Pierwsze solo ,,RUSS” zaprezentował na Butoh at
the University of Arts of Paraná. Uczył się w Butoh Public Classes w MAM (Modern Art Museum, Rio de
Janeiro). W 2015 roku, w Nowym Jorku powstało drugie solo artysty pt: ,,Saint
Maria”. Luan tworzy także video dance, jego filmy prezentowane były na
festiwalach w Brazylii, we Włoszech, na Kubie. Współpracował min: z reżyserem
Zé do Caixão. W 2020 roku wystąpił na festiwalu Butoh w Amsterdamie, wykonując
solowy utwór „DEAD ZONE”. Luan poprowadzi warsztaty w ramach projektu i zaprezentuje swoje solo Im
not a Robot
Spektakl wyłącznie dla widzów dorosłych
Subskrybuj:
Posty (Atom)